Eeuwen geleden kon ik al wel merken dat er iets speciaals aan je was. Sommigen zeggen over elkander dat ze 'het gevoel hebben dat ze elkaar al jaren kennen.' Maar dat was het niet. Wij zouden elkaar leren kennen, verdraaid goed zelfs. Zo voelde het. Apart, zonder meer.
Edelmoedig begon ik met de eerste stappen. Toegegeven, ze waren tergend traag, maar stil stond ik niet. Jij evenmin trouwens. Zelden heb ik zo'n bang persoon gezien.
We hadden 's avonds afgesproken in een rustig cafeetje. We kozen één van de vele mooie houten tafels, diegene die naast het raam stond. De donkere lucht buiten het glaswerk wist het café binnen te dringen en vervulde het café met een knusse sfeer. Als sfeerversteker stonden er kleine olielampen, compleet in stijl. Ze gaven eerder een donkerbruin licht dan iets wat op geel lijkt. De toon was al gezet voor deze avond.
Ik weet nog goed dat je nette deftige kleren aan had die mij vertelden dat er gewerkt moest worden. Ze waren wel zo hooghartig om te melden dat het wel de moeite waard was. In de tijd dat ik bezig was met mijn eerste drankje, een heerlijk smakende Amaretto, had jij je al twee keer verslikt en één keer verbrand aan de hete espresso. De diepe zeeën van je gevoelens stonden nooit stil, en duwden je gedachten vele kanten op.
Waarom is ze toch zo? Als er haast was dan had Hij je dat wel verteld.
Langzamerhand werd je rustiger toen je merkte dat ik het niet kon laten om naar je te kijken. Nog nooit eerder kon aandacht zo slecht in meervoud worden gesteld. Sowieso was ik anders dan de rest. Ik bleef je aankijken. De paar seconden oogcontact na de woordenwisseling zeiden meer. Maar net niet genoeg.
Ik was goed in dat soort spelletjes. Volgens mij heb je nooit zeker kunnen verkondigen wat ik dacht, laat staan wat ik voelde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten