Zoute Roman

''Waarom hou je niet van mij.. Zoals je van haar hebt gehouden?..''
Haar woorden drongen langzaam tot mij door, vormden gedachten en maakten mij duidelijk dat cupido bijzonder bijziend was geweest met haar. Ik kan deze dame geen ongelijk geven, het is een schat. Maar ik wil meer, of juist minder?

''Nou?..''
Het was slechts gefluister, haar lichaamstaal schreeuwde om vast gehouden te worden. Ze kwam naar me toe, en ging bij me op schoot zitten. Langzaam legde ze haar arm om mijn nek heen en trok ze zichzelf naar mij toe.
''Ik kan je niets beloven, ik ben liever alleen, dat weet je.''
Ik koos mijn woorden zorgvuldig, ze verlangde ook veel naar drama. Misschien was dat 'het' voor haar wel.

Op een steeds zachtere toon vertelde ze me: ''Ik weet het... Maar na de vakantie.. was het meer dan killing time voor mij geworden..'' Nu sloeg ik een arm om haar heen en ging ze op mijn borst liggen. Twijfelend keek ik naar buiten.
Is vrijheid mijn geluk of ligt het bij iemand? En dan alsnog, ligt het bij haar?...
Ik draaide mijn hoofd en ik rook haar heerlijke parfum.

Het was een gezellige avond geweest, zoals altijd eigenlijk. Als ik diep nadacht, besefte ik mij ook dat ik haar vaker en eerder opzocht dan enig andere dame. Maar moet ik het nog verder laten komen?
Één ding is zeker, ik zou er deze avond niet achter komen. Ik keek naar haar, en zag dat ze ook diep in gedachten was. Ik gaf een kus op haar hoofd, hetgeen een lach op haar gezicht toverde.
Ik boog mijn hoofd en fluisterde in haar oor: ''Ach weet je.. ik heb het gewoon niet zo.. op stevige meisjes..'' Binnen een oogwenk sprong ze lachend op en gaf ze een tik op mijn arm.

Wie weet.

(1) Fatum

Eeuwen geleden kon ik al wel merken dat er iets speciaals aan je was. Sommigen zeggen over elkander dat ze 'het gevoel hebben dat ze elkaar al jaren kennen.' Maar dat was het niet. Wij zouden elkaar leren kennen, verdraaid goed zelfs. Zo voelde het. Apart, zonder meer.
Edelmoedig begon ik met de eerste stappen. Toegegeven, ze waren tergend traag, maar stil stond ik niet. Jij evenmin trouwens. Zelden heb ik zo'n bang persoon gezien.

We hadden 's avonds afgesproken in een rustig cafeetje. We kozen één van de vele mooie houten tafels, diegene die naast het raam stond. De donkere lucht buiten het glaswerk wist het café binnen te dringen en vervulde het café met een knusse sfeer. Als sfeerversteker stonden er kleine olielampen, compleet in stijl. Ze gaven eerder een donkerbruin licht dan iets wat op geel lijkt. De toon was al gezet voor deze avond.

Ik weet nog goed dat je nette deftige kleren aan had die mij vertelden dat er gewerkt moest worden. Ze waren wel zo hooghartig om te melden dat het wel de moeite waard was. In de tijd dat ik bezig was met mijn eerste drankje, een heerlijk smakende Amaretto, had jij je al twee keer verslikt en één keer verbrand aan de hete espresso. De diepe zeeën van je gevoelens stonden nooit stil, en duwden je gedachten vele kanten op.
Waarom is ze toch zo? Als er haast was dan had Hij je dat wel verteld.

Langzamerhand werd je rustiger toen je merkte dat ik het niet kon laten om naar je te kijken. Nog nooit eerder kon aandacht zo slecht in meervoud worden gesteld. Sowieso was ik anders dan de rest. Ik bleef je aankijken. De paar seconden oogcontact na de woordenwisseling zeiden meer. Maar net niet genoeg.
Ik was goed in dat soort spelletjes. Volgens mij heb je nooit zeker kunnen verkondigen wat ik dacht, laat staan wat ik voelde.